Ta uzaklardan… Ta uzaklardan gelen bir sevgi içimi titretiyor, kalbimi ürpertiyor. Uzaktan bir melek, gülümsemiş, sen onu düşünüyorsun… Dudaklarımda meleğin güzelliği, kalbimde aşkı, her bir yanımda o tatlı ismi… Özlüyorum. Issız, karanlık ve acımasız bir şekilde çok ağır özlüyorum… Özlemim büyük, aşkım daha da büyük… Şimdi ise bulutlara, güneşe, aya yükledim özlemimi… Ölürcesine sevmek… Aşkın hakikatini vermek sevgiliye, “benimle evlenir misin?” demek… Sonra beklediğim bir çığlık, bir sevinç, bir mutluluk: “Eveeeet!”… Sonrası mı? Sonrası tamamen muhteşem.  Aşk ile dolu bir ömür… Lâkin yetmez bir ömür bu aşka, yetmez kocaman dopdolu bir ömür… Ne yapsak nerelere gitsek, seni yaşasam doya doya yetmez, doyamam ben sana… O ellerini tutmaya, sana sarılmaya, öpmeye doyamam… Kalbini kalbime yakın hissetmeye, o kalbin içindeki meleği sevmeye, o kalbin içindeki sevgiliye ömür bahşetme… Doymam ki… Doyamam ben sana ömürlerce. Dünyalar verseler, ömürler verseler, doyamam… Sonsuzluk budur işte. Ferhat’ın deldiği dağ mı, isimsiz kahramanların sevgilisine verdiği canlar mı? Hiçbiri sevgilim, hiçbiri benim aşkımın büyüklüğünü ölçemez. Onlar sevgilerini açığa vurmuş, göstermişler… Ama ben dalga geçerim onlarla. “Aşkı, O’nu benim gibi sevmeden asla tadamazsın” derim. Gel gelelim kimse yaşamamış sanki aşkı, bir ben senin için yaratılmışım… Bu nemli yaz gecesinden ta uzaklara yüksek sadakatli bir sesleniş; SeniçokseviyorumSevgilimindeötesi… <3