Aldığım nefeste bile içime hava değil, “sen” çekiyorum sanki… Bağımlıyım işte, insanın nefese olan bağımlılığı gibi bir bağımlılık bu, hatta daha ötesi… Her zaman diyorum, sen benim kalbimsin… O kalp senin. Benim değil artık… Artık ben ne kendim için yaşarım, ne de başka bir şey için. Sadece sen için yaşıyorum, sadece sen… Başka bir yaşama amacım, kaynağım yok benim. Ya gerçekten insanın bir adım atması kadar kolay ölünce senin yanına geleceğimi bilsem boğazımı kesmek. Adım atmak kadar basit bir şey… Senin için, aştım artık sınırları, deli’n oldum… Aklımdaki sen var ya, nasıl anlatsam… Melek diyorum kısaca işte, öyle tatlısın ki… Değilim desende çok ama çok güzel ve bi o kadarda tatlısın… Bebeklerde yok senin tatlılığın ya… Benim gözümde öyle, yemin ediyorum öyle… Bilmiyorum artık sadece bana mı öyle, ama bana ulaşılmaz bir varlık gibi, ulaşılmaz bir güzellik gibi geliyorsun; gel gelelim gerçektende öyle. Ömrüm seninle geçsin be sevgilim, hep sevgilim kal… Aylarca, yıllarca, “ömürlerce” benim ol; ben zaten kısaca “hep” seninim... Benim artık senden başka hayatımda tek bir kız olabilir, oda kızımız olur… Çaktırma ona da sevdiğimi söylerim ama “en çok seeeeeeeeeen” tabi ki … Canım meleğim, tüm gülüşlerim, tüm mutluluğum, her şeyim senin… Senin gibi bir sevgiliye adadım ben kendimi… Senden başka kimim var şu hayatta? Gözlerine taptığım, gülüşüne öldüğüm melek, sen benim için sonsuzluksun… Bir beyin “sonsuz” kelimesini ne kadar büyük boyutlarda anlayabilir bilmiyorum ama, ben insanların bile çözemeyeceği “sonsuz bir aşka” sahibim, güzeller güzeli bir meleğe de sahibim… Ah be gelse şu günler artık, gözümün alabildiğine seni yaşasam, gözümü kırpmaktan bile çekinsem gözlerimi senden bir salise olsa da aldıkları için… Kalbimde her an seni yaşadığım şu 87 günü, sonsuzluğa yakıştıracağım… SeniçokseviyorumAşkım…<3