Aşksın sen… Meleğimsin. Anlatılamazsın benim gözümde lakin içimi dökmem gerekiyor bazen yazılara. Sığmıyor aşkın vücuduma…  Başka bir vücuda aktarma ihtiyacı hissediyorum, sonra bir gün geliyor; ellerimden ellerine, gözlerimden gözlerine, dudaklarımdan yanaklarına aktarılıyor bu sevgi… Aktarılıyor ama biter mi ki? Bitmez. Seni benden anca ölüm ayırabilir hayatımın anlamı. Seni ömür boyu seveceğim ve ölürken de ağzımda senin ismin, ellerimde ellerin olsun istiyorum. Mezarımın yanında senin ismin yazsın istiyorum, bir ömrü seninle tamamlamak istiyorum… Mademki şu hayata içimizdeki dopdolu bir aşkla gönderildik; hepsi sende olsun istiyorum, hepsi… Küçücük bir kısmını dahi vermeyeceğim ellere. Hepsi sana gelsin, tüm aşkım, sevgim, mutluluğum… Sen ver üzüntünü bana, yeter ki sen üzülme… Ver bana mutsuzluğunu, al kalbimi… Şu an bu yazıyı yazan bir sevgili varsa, aşkını içine sığdıramayan, deli gibi seven dünyanın en mutlu erkeği varsa, bu senin sayendedir meleğim. Söyleselerdi böyle bir meleğin başıma tesadüfle konacağını, inanmazdım, inanmak isteyip de inanamazdım… Çünkü sen benim betimleyemeyeceğim bir varlıksın. Sadece güzel bir kız mı, tatlı bir melek mi? Bunlar benim gözümdeki “senin” ancak binde birlik kısmı olabilir. Bendeki “sen” var ya bendeki “sen”, dünyanın en tatlı ve en güzel kızı, anlatamadığımdan meleğim kısaca… Ölürüm diyorum ya hani. Aslında ben senin için yaşıyorum… Senin için ölmekten daha zor olan “mutlu hayatı” yaşıyorum, “aşk adamı” rolünü oynuyorum… Sanki içimde senin ellerindeki bir kukla olma isteği var. “Yönet beni”, sen ne istersen onu yapayım istiyorum. Bana “yap” de yapayım, “sev” de seveyim, “öldür” de öldüreyim… Artık ben hayatımı, yaşamımı sana adamışım... Sen ki betimlenemeyecek melek, sen ki o kurban olduğum gözleriyle bana bakan, ellerini ellerime koyan, başını omzuma koyan, dudaklarını yanağıma koyan prenses; öyle çok seviliyorsun ki… <3