Sen… Kanımdaki damarın akma sebebi, boğazımdaki nefesin oksijeni… Sen; uçurumdan aşağı düşerken tutunacak bir dal parçası ya da boğulurken suyun içinden nefes alabilme yeteneği… İmkansızımsın yani, imkansız gerçekleşti lâkin… Ben hala inanamazken sana sarıldım, öptüm, kokladım… Bir seni bilirim şu hayatta tam teferruatlı, gerisi boş. Seni haykırım damarımdaki kanı pompalayan kalbim ile, olmazsa olmaz beynim ile… Hepsi “Selen, Selen, Selen,” der, “O’nu isteriz !” der hepsi… Ha bide seni özlemek diye bir şey var, ölümüne olanından hani, en zor ve en ağır olanından… Seni sadece sevebilmem bile beni yüceltiyor, senin beni sevdiğinde ise acayip bir şey… Fakat en güçlü dalga gelse, en güçlü rüzgâr, en büyük ateş gelse bitmez aşkın bu sonsuz evrende… Ölümüne sen, öldükten sonrada sen…  Yokluğunda yaşamakta tecrübesizde olsam, nefeslerimin sensiz haram olduğunu da düşünsem, yaşıyorum işte; sefil, acınası… Ama kolumda sen varken herkesin “vay be” dediği bir pozisyonda oluyorum… Yani “sen” meleğim, “sensin” beni yüceltecek veya alçaltacak olan. Şimdi kim bilir hangi rüyadasın, keşke ben olsam içinde… Seni böylesine severken rüyana girememek bile incitir beni…  Aşksın, hayatımsın, bunları söylemekten usanmadığım sevdalımsın, hayallerimi süsleyen meleğimsin… SeniçokseviyorumSevgilim… <3