Üşüyorum: hüzün şarkıları söyleyen bir gecenin aşk dumanına dönüşmesinin verdiği, fani bir üşüme hissi değil bu sevdiğim ve ellerim seni çıldırmışçasına isteyişine rağmen, yokluğunda deli bir ruhla seni yazarak unutuyorum üşümüşlüğümü... Üşüdüm, şu anda ellerimde olmayan ellerinin verdiği soğukluğun özlemi ile… Ama seviniyorum, bu özlemin dineceği öyle bir nokta olacak ki, acısını çıkaracak bu özlemin… O nokta, aslında yine özlem dolu bir cümlenin en başında olacak eminim ki. Bu böyle sürüp gidecek ta ki mutlu sona kadar, beraber yaşamayı teklif edip kabul ettiğim ana, “…ve ömür boyu mutlu yaşamışlar.” diyene kadar… Aşk demek ki bunu da yaptırıyor insana. Bir ömür vaat etmeyi, bir ömrü O’nun yolunda harcamayı… Ama zorla mı? Seve seve gülüm seve seve harcayacağım bu ömrü senin yolunda… Ölürken sana bakarak ölmek mesela, çok yüce… Mesela şu otelin terasından baktığım sahildeki şu sakin ve boş şezlonglar sanki bizi çağırıyorlar… Keşke demekten dilimde ormanda bitse de söyleyeceğim bunu, “keşke burada olsan da seni doyasıya yaşasam…”, “keşke evliliğimiz çabucak gelse…”. Ölsem de senin yolunda ölürüm artık. Öyle bir bağlanmışım ki, hangi kelimelerle anlatsam şaşarım. Evrenlere sığmayan bir aşk, kelimelere sığar mı ki? SeniçokseviyorumçooookBitanem… <3