Ömür… Ömür dediğin aşkım, sendir. Benim için ömrün başka tanımı yok… Doğum anından ölüm anına kadar yaşadıkların ne peki diyeceksin; çöplük… Benim hayatım “S.Ö” ve “S.S” diye ikiye ayrıldı; “Selen’den Önce”, “Selen’den Sonra”… Benim için “S.Ö” bir boşluktur; boş bir adamın yaşadığı, iki kuruşluk insanlarla çevrili, berbat bir yaşamdır. Fakat “S.S” ise, dünyanın en mutlu erkeğini, duyguyu, mutluluğu, aşkı ortaya çıkarmıştır. Ve o “dünyanın en mutlu erkeği”, bir “prensesi” düşünürken, nabzı hızlanıyor, kalbi fırlayacak gibi oluyor, başı dönüyor; aşkından… O “prenses” yapar hepsini güzelliğiyle, melekliğiyle, tatlılığıyla… Sıkılmak mı? Asla, imkansız. Ömür boyu ilk günkü o “prenses” başını döndürecektir o “mutlu adamın”, nabzını hızlandıracaktır, aşkıyla boğacaktır onu… Ama o “prenste” istemiyor değil hani, sonunda ölmekte olsa ismini haykıracağını söylüyor. Ne dersiniz; âşık mı ne … Âşık tabii, ölümüne hemde.  Ölümüne, ömrünce “tek kalp” ile “tek kalbi” severek… Ama dediğim gibi, dünyanın en güzel insanını taşıyan bir kalp dünyanın en tatlı kalbidir. Gel gelelim “prensimiz” özleminden yanıp tutuşuyor her an. “Prensin” özlemini “bugünlerde, bitti, olacak” diye zamanla sınırlayamayız. Çünkü onun özlemi evrenlere sığmaz lâkin tek evrenler kadar geniş bir kalbe sığar; dünyanın en tatlı kalbine… Ha birde her zaman söyler o “prens”, “var mı ki ‘prensesimden’ güzel, yok değil mi? “ der… Haklı sonuna kadar çünkü öyle birini sevmiş ki yahu, gören melek zannedecek “prensin” tabiriyle… Bu arada çokta ısrarcı bu aralar “yoktur yahu yoktur, bu dünyada benden çok seven insan yoktur arkadaş” diye söylenir durur; haklımı bilinmez ama daha görülmemiş onun kadar seven, haklıdır bence. Ha birde, o “prensin” saatlerce sayıkladığı cümlede şuydu; seniçokseviyorumSelen’im… <3