Sırf sensin ki… Benim hayatım “sen”den ibaret artık aşkım... Düşünsene, bir dolmuştan bir sonsuzluğa uzanan iki âşık; iki ömür… Aslında iki ömür değiliz ki biz, ben artık baştan aşağı “sen” olmuşum, sana ölür, sana “yaşar” olmuşum… Prensesim, ömür boyu prensin ben olmak istiyorum, “hayatım, aşkım, kocacım” dediğin kişi ben olmak istiyorum tüm kalbimle… O kurban olduğum gözlerine her gün bakmak istiyorum, ellerini her gün tutmak istiyorum… Aklımdan çıkıyor mu sanıyorsun; ellerimi tuttuğun anlar, sarıldığın anlar, öptüğün anlar, bana yaslandığın anlar, göz göze geldiğimiz anlar… Bir meleğin normal bir insana dokunması, gözünün içine aşkla bakması anlatılabilir bir durum değil yahu… Ölesi geliyor insanın, o an o meleğe kendini kanıtlayası geliyor, O’na sevgisini doluca anlatası geliyor… Ya anlatamıyorum ki sevgimi meleğim ya… Seni düşündükçe içim kaynıyor, kalbim fırlayacakmış gibi oluyor, kalbimden tüm vücuduma aktarılan bir sıvı oluşuveriyor sanki kanıma karışıyor, dolaşıyor aşkla, içime işliyor… Seni var ya, nasıl anlatsam, nasıl sevsem diye düşünüp durmaktan başımda ağrısa, ölsem de vazgeçmeyeceğim arayışımdan, bulacağım elbet bir yolunu… Meleğim, canımın içi, seni bu dünyada var mıdır ki benden çok seven? Bana büyüklük birimi söyle sevgilim, sana olan aşkımla kıyaslayayım;  kısaca evren mi sana olan aşkım mı daha büyük? Böyle bir kıyaslamanın oranı aşkım, evren ile atomun büyüklüğünün kıyaslanmasına benzer… Sana olan aşkım evren’ler’e sığmazken, şurada 29 harfe sığdırmaya çalışıyorum ya, halim vahim… Seni öyle çok seviyorum ki… <3