Sana olan aşkım… Paha biçilemez bir değer mi dersiniz, evrenlere sığmayacak bir duygumu?... Belki çok daha ötesi, belki kelimeler asla yetmeyecek bunu anlatmaya… Denizler mürekkep olsa, karalar kağıt, yazsalar tükenene kadar; binde birini ortaya çıkarmaz aşkımın… Ki evrenlerden bahsediyoruz. Kâh yazılarda belli eder kendini, kâh aşkı ile dans eden hafif müzik ritimlerinde. Fakat kendini en çok hissettiğim beli ve dudaklarında belli eder... Sanki çivilerle dolu bir tahtayı pamuk ipliğinden çıkarırcasına ne varsa söküp atarak çıkıyor içimden; sonra bir meleğe dönüşüyor… Sonra çıkan ‘aşkımı’ karşımda güzeller güzeli bir prenseste görünce, sarhoş olmamak için bir sebep söyleyin… Sanki hayat bana oyun oynuyor, ‘bu bir melek ama hissediyorum, nasıl olur’ diyesim var… Lâkin bu melek  kollarını bana sıkıca dolayınca tüm şüphelerim kalkıyor ortadan, ‘o gerçek, karşımda ve beni çok seviyor’…  Öyle bir aşk ki; geceyi gündüze çevirdi, serseri kalbimi adam etti, sefillikten alıp mutluluğa yükseltti…  İnsan birden böyle bir değişim geçirince inanmakta zorlanıyor tabii, şok oluyor aşkı ve mutluluğu tanıdığına… Neyse ki dediğim gibi inandırdı beni her şeyin gerçek olduğuna, ‘aşka’ inandırdı beni… Şimdi öyle bir bağlandım ki, onsuz aldığım her nefes haram gibi, onun kollarında geçirmediğim her saniye vakit kaybı gibi geliyor; onun o gözlerinin içine doyasıya bakamadığım, doyasıya sarılıp, doyasıya öpemediğim her an gibi… Biliyorum ama, içim rahat; senle geçecek bu tek can hakkımızın olduğu oyun: kısaca hayat. Bu tek şansımızda iyi kullanıcaz, her saniyeyi iyi değerlendiricez… Şimdilerde bazen halüsinasyon, bazen hayal, bazen rüya olan o dünyalar tatlısı meleği gelecekte karşıma uzanmış, gözleri gözlerimde, dudakları dudaklarımda düşünemiyorum bile… Öyle ki, içimin dört bir yanı adın ile kaplı bebeğim, ama en baş köşede başka bir cümle yazıyor sanki. Biraz daha yaklaşınca görebilirsiniz, “Seniçokseviyorumbitanem…”