Dinmeyen hasret sanki dünya dolusu bir özlem… Senin bile fark edemediğin o güzel bakışlarında eriyip yok oldum ben kalbimin getirdiğin heyecan ve telaş ile… Şimdi bendeki gözyaşı artık anlamından çıkmış, uzak diyarlara, mutluluktan akan gözyaşına gitmiş, dönüşmüş… Gözyaşı senin için akar olmuş, senin aşkın için akar olmuş… Yüreğinin bir köşesinde sızıp kalan ben, yüreğimin tamamı olan seni izleyip dururum şu günlerde “ta uzaklardan”… Gözyaşın olabilmekte isterdim aslında kalbin olabilme isteği gibi. Akardım gözlerinden, yanaklarını okşaya okşaya, sonrada dudaklarına hafifçe kayardım belki…  Bir aşk ki bu sevgilim, anlatabilsem dünyayı yerinden oynatır… Ancak anlamını yitirmiş hali bu yazılardaki. Sen birde kalbimin içini görsen… Ama kalbimin içini kısa yoldan görmek istersen bir gün, aynaya bak… O aynadakidir kalbimin ölümsüz sahibi, aynadakidir sonsuz aşk. Kendini birde benden görsen, ah bir görsen… İsteğimdir bu “seninle bir ömür boyu yaşabilmek” isteğinden sonraki… Sen ki kalbimi çalan tatlı hırsız, al, her şeyim senin olsun: kalbim, canım, hayatım, dünyam… Lâkin tek bir şey isterim senden: kalbini… Ölümüne kalsın bende o bakışlardan bile kıskandığım kalbin. İçinde aşkta olsun, başka bir şey istemem… Sen ki 12 haftalık bir yaşamın öyküsünün ölümsüz kahramanı, senin sevildiğin kadar kimse sevilmiyor şu yalan dünyada… Öyle ki yalan dünyada şu yazıyı yazan ellerime bile inanmam senin aşkınla kıyaslasalar. “Ellerim yok benim, aşk ile yazıyorum ben.” derim soranlara… Sen ki meleğim, aşkım, prensesim…  Sen var ya sen, başımın tacı, gözümün bebeği, seni ölene dek ölümüne seveceğim şimdi olduğu gibi; seniçokseviyorumbençoook… <3